Όταν με ρωτούν απο που βγαίνει το Μαριάννα λέω απο το Μαρία και το Γιάννης.Γελούν κάπως περίεργα προφανώς βγαίνει απο το Μαρία και Ιωάννα αλλα εγώ επιμένω πως βγαίνει απο το Γιάννης,το όνομα του παππού μου,που έχω πάρει τα χέρια,τα δάχτυλα,το σχήμα του προσώπου,τα δόντια,το τρίξιμο των δοντιών,το θράσος,το βλέμμα.
Σήμερα,αγαπημένε μου παππού Γιάννη ακολούθησα τη συνηθισμένη μου διαδρομή για τη δουλειά.Πέρασα μπροστά απο τον ηλικιωμένο κύριο με το κομμένο πόδι ο οποίος πια,μαζί με το πόδι του αποτελεί μέρος της ρουτίνας μου.Σκέφτηκα λίγο τον ακρωτηριασμό του,προσπάθησα να τον λυπηθώ αλλα μετά χαμογέλασα,besides δεν είμαστε όλοι λίγο,πολύ ακρωτηριασμένοι-έτσι είπα.
Με κοίταξα όμως και ήμουν αρτιμελής,συνεπώς σκέφτηκα πως αυτή τη γενικόλογη σκέψη την έκανα για να με εξομοιώσω με τον ακρωτηριασμένο άνθρωπο και να σταματήσω να τον κοιτώ με οίκτο.
Πήρα το κουλούρι μου και έτσι αχόρταγα όπως το δάγκωνα λίγο πριν περάσω την πόρτα του γραφείου συνειδητοποίησα πως πια λίγα πράγματα με ενθουσιάζουν,περισσότερα δε,μου προκαλούν θλίψη.Δε νιώθω όμως θλιμμένη και αυτό είναι οξύμωρο.Εννοώ,αφού τόσα πράγματα με θλίβουν δε θα έπρεπε όλη αυτή η σκατοθλίψη να συσσωρεύεται κάπου και να με μετατρέπει σε θλιψάνθρωπο;
Σκέφτηκα πως είμαι υπερβολικά αισιόδοξη και λογικά αυτό θα φταίει.Είπα φταίει,ομως το φταίει ενέχει κάτι το αρνητικό και κάτι που καταπολεμά τη θλίψη δεν είναι αρνητικό συνεπώς δεν πρέπει να πω φταίει εκτός κι αν θέλω με τη χρησιμοποιήση αυτού του ρήματος να δηλώσω πως με ενοχλεί που δεν είμαι θλιμμένη.

Shit,το μισό μου κουλούρι έπεσε στο πάτωμα.