Τα πυργάκια

Πηγαίνω πολλές φορές μόνη στη θάλασσα. Δεν ξέρω αν το κάνεις και εσύ. Ένα βιβλίο, κινητό φορτισμένο στο 100%,social media και φύγαμε για την παραλία.

Το κακό στα παραπάνω προκύπτει όταν ξεχνάς να πάρεις μαζί σου το βιβλίο ή όταν το κινητό σου κλείνει από την αλόγιστη χρήση του twitter.

Τότε είναι που ξεκινάς να παρατηρείς. Τη θάλασσα και τους χρωματισμούς της, τις κακόγουστες πετσέτες των λουομένων, τις πολύχρωμες ομπρέλες. Καμιά φορά κρυφακούς και συνομιλίες. Κ’ αν είσαι λίγο τυχερός μπορεί να ακούσεις δυο κοπέλες να μιλούν για τους έρωτες τους ή μπαμπάδες για την πρόοδο των παιδιών τους στο σχολείο.

Σήμερα το μεσημέρι λοιπόν ξέμεινα από τσιγάρα, συμπόνια και κινητό.

Έψαξα μανιωδώς την Pinko μπας και βρω εκείνο το ξεχασμένο βιβλίο με τα διηγήματα του Καραγάτση. Μάταιος κόπος. Ήταν κάπου παρατημένο στο δωμάτιο μου, κάτω από τους τόνους Α4.Σκέφτηκα να βάλω λίγο αντηλιακό να κάτσω να τσουρουφλιστώ να περάσει η ώρα μου όταν το ενδιαφέρον μου τράβηξε η τσιριχτή φωνή ενός μικρού αγοριού εκεί κάπου στα 5 με 6.

«Δεν το κάνεις καλά, χαζή. Η μαμά μου λέει πως η άμμος πρέπει να είναι σκληρή».

Δυο μικρά παιδάκια, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι με τα σύνεργα του καλού χτίστη πύργων στην άμμο είχαν καθίσει στην ακροθαλασσιά προκειμένου να ξεκινήσουν το έργο τους.

Είχαν γνωριστεί στην παραλία αλλά μοιράζονταν το ίδιο πάθος για παιχνίδι δίπλα στο κύμα.«Θες να φτιάξουμε ένα τεράστιο κάστρο;» της πρότεινε ο μικρός με το μπλε μαγιό και τα ροδοκόκκινα μάγουλα.«Ναααιιιι», απάντησε εκείνη χαρούμενη.

Τσουγκράνες, κουβαδάκια κόκκινα και μπλε, φτυάρι, μια πλαστική χελώνα και ένα καραβάκι είχαν όλα επιστρατευτεί.

«Θα φτιάξουμε ένα τεράστιο κάστρο, με τάφρο και πύλη. Και πολλούς πύργους όπου θα κάθονται πάνω οι τοξότες να σημαδεύουν το στρατό του εχθρού», είπε ο μπόμπιρας και τα μάτια του έλαμψαν από το δέος.

«Ναι, όμως θα βάλουμε και την πριγκίπισσα με τις φίλες της μέσα στο κάστρο, ε;» του απάντησε με παράπονο η μικρή δείχνοντας τις τρεις πλατινέ τις κούκλες.

Εκείνος δεν απάντησε και ξεκίνησε να γεμίζει το κουβαδάκι του με άμμο.

«Ξεκίνα να σκάβεις και φτιάξε ένα τετράγωνο, θα είναι η τάφρος μας».

«Και τι είναι η τάγρος, δηλαδή που πρέπει να τη φτιάξω εγώ; »

«Τάφρος, Ελενίτσα, όχι τάγρος. Η τάφρος είναι μια τρύπα με πολύ νερό που είναι γύρω γύρω από ένα κάστρο και μέσα ζουν μυθικά πλάσματα, δράκοι ή τρομακτικά ψάρια που σκοτώνουν τους κακούς. Είναι πολύ σημαντική».

Στο άκουσμα της λέξης «σημαντική» η Ελένη ένιωσε πιο υπεύθυνη. Έπρεπε να φτιάξει μια τέλεια τάφρο για το κάστρο τους για να του αποδείξει τις ικανότητες της.

Εκείνος είχε απορροφηθεί να ψάχνει να βρει την τέλεια άμμο. Είχε φτιάξει 5-6 πυργάκια αλλά κάθε φορά του χάλαγαν γιατί η άμμος ήταν υγρή και οι πύργοι του κατέρρεαν σαν τραπουλόχαρτα.

«Αίαντα, έλα πάρε άμμο από εδώ αγόρι μου. Είναι στεγνή και κάνει για το κάστρο σου.»

Η συμβουλή της μητέρας του αναπτέρωσε το ηθικό του και με μεγάλη προθυμία πήγε να πάρει άμμο από το σημείο που εκείνη του υπέδειξε.

Η τάφρος ήταν έτοιμη και εκείνος άρχιζε να φτιάχνεις τους πύργους του έναν έναν.

Δυο ώρες είχαν περάσει και εκείνος έχτιζε και έχτιζε με μόνα διαλείμματα εκείνα για να του βάλει αντηλιακό η μητέρα του και για να πιει το χυμό του.Η Ελενίτσα είχε πάρει τα καλούπια της χελώνας, του κάβουρα και των λοιπών ζώων της θάλασσας, τα γέμιζε με άμμο και τα τοποθετούσε δίπλα από την τάφρο. Κάθε τόσο του τα έδειχνε και εκείνος της χαμογελούσε για επιβράβευση.Το κάστρο τους ήταν σχεδόν έτοιμο. Ο Αίαντας είχε φτιάξει 5 πυργάκια και έμενε ένα τελευταίο για να είναι το κάστρο τους έτοιμο προς demonstration.

«Άσε με να το κάνω εγώ, Αίαντα. Δεν έχω κάνει ούτε ένα. Μόνο σκάβω. Σε παρακαλώ.»

Ο Αίαντας σάστισε. Έβλεπες στο ηλιοκαμένο πλέον προσωπάκι του θυμό. Δική του ήταν η ιδέα του κάστρου και δικά του τα πυργάκια και εκείνος που ήξερε πώς να το κάνει έπρεπε να φτιάξει το τελευταίο.

«Δε θέλω να σε αφήσω. Είπαμε από την αρχή τι θα κάνει ο καθένας. Αν θες φτιάξε έναν πύργο έξω από το κάστρο. Σαν οχυρό.»

Η μικρούλα με το φούξια μαγιό, το ψεύτικο τσιχλοτατουάζ στο χεράκι της και τα τσαπατσούλικα βαμμένα κίτρινα νύχια ξέσπασε σε κλάματα.

«Μπαμπά, δε με αφήνει να φτιάξω ένα πυργάκι κι εγώ. Πες του.»

Ο έρμος πατέρας σηκώθηκε από την ξαπλώστρα του όπου και διάβαζε αμέριμνος την αθλητική του εφημερίδα και κατευθύνθηκε βαριεστημένα στο μέρος των παιδιών.

«Αγόρι μου τι ωραίο κάστρο που έχεις φτιάξει. Άφησε την να βάλει και αυτή ένα πυργάκι. Αφού είστε φίλοι.»

Ο μικρός σκέφτηκε πως ένας πύργος δε σήμαινε τίποτα. Όλο το υπόλοιπο δημιούργημα ήταν δικό του. Εκείνη είχε φτιάξει μόνο την τάφρο, που σιγά, πανεύκολο ήταν ενώ η δική του δουλειά ήταν δύσκολη και πολύπλοκη.

«Εντάξει σε αφήνω. Φτιάξε ένα και βάλτο εδώ» της είπε υποδεικνύοντας το μέρος που έπρεπε να τοποθετηθεί ο πύργος.

Εκείνη περιχαρής πήγε λίγο πιο πέρα και γέμισε το κόκκινο κουβαδάκι της με άμμο. Έπειτα πήρε το φτυάρι, ίσιωσε την επιφάνεια και επέστρεψε κοντά του.

«Έτοιμο, να το βάλω;»

Της έγνεψε καταφατικά.

Πλησίασε το κάστρο τους, αναποδογύρισε το κουβαδάκι και το σήκωσε ως θριαμβεύτρια.

Βατερλό.

Η άμμος ήταν τόσο υγρή που χύθηκε σε ολόκληρη τη δεξιά πλευρά και παρέσυρε και άλλον ένα πύργο στο πέρασμα της.

Την κοίταξε. Και μετά κοίταξε το κάστρο του.

Ήξερε πως δεν έπρεπε να της το εμπιστευτεί. Το ήξερε, αλλά τη λυπήθηκε. Και τώρα να το έβλεπε μπροστά του μισοδιαλυμένο.

Πλησίασε μαινόμενος το δημιούργημα του και με τη μικρή πατούσα του άρχισε να το ποδοπατά.

Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, η θάλασσα είχε παρασύρει και τα τελευταία απομεινάρια της αμμώδους χελώνας και του κάβουρα.

Εκείνη έμεινε αποσβολωμένη να τον κοιτά. Επέστρεψε θλιμμένη στον μπαμπά της.Εκείνος γύρισε στην ξαπλώστρα της μητέρας του.

«Μαμά, φεύγουμε; Πείνασα λίγο.»

Μέσα στην αμηχανία της στιγμής, οι δυο γονείς αποχαιρετίστηκαν με κλισέ τύπου “Παιδιά είναι, θα μάθουν” και ένα ελαφρύ μειδίαμα. Έπειτα έκαναν ένα τελευταίο έλεγχο στις ξαπλώστρες τους για να δουν μήπως είχαν ξεχάσει κάτι.

Έβλεπες από το βλέμμα της μικρούλας πως είχε λυπηθεί. Ο Αίαντας δε γύρισε καν να την κοιτάξει.

Πέρασα δίπλα απο τα ερείπια του κάστρου. Μετά από τόσες ώρες χρειαζόμουν επειγόντως μια βουτιά. Και κάπου εκεί που είχα ξανοιχτεί και ένιωθα λίγο πιο μόνη και λίγο πιο ανασφαλής μέσα στο νερό σκέφτηκα το συμβολισμό του incident.

Ένα αγόρι και ένα κορίτσι ξεκινούν να χτίσουν το κάστρο τους, τη σχέση τους. Ο καθένας κουβαλά τα σύνεργα του, τα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένος, τα θετικά του βιώματα, τις ιδιοτροπίες του. Και ξεκινούν. Ο καθένας με το δικό του ρόλο μέσα στη σχέση. Με τον σαφή και καθορισμένο ρόλο του. Με τα ευδιάκριτα όρια.

Και όλα προχωρούν καλά μέχρι τη στιγμή που ο ένας εκ των δύο παύει να είναι ικανοποιημένος. Δεν του φτάνουν τα όσα έχει. Ζητά περισσότερα. Απαιτεί περισσότερα.

Και ο σύντροφος του, είτε από επιείκεια είτε από φόβο μήπως τον χάσει του τα παραχωρεί. Μα ο άλλος, ζητά κ’ άλλα κ’ άλλα, γίνεται όλο και πιο άπληστος με αποτέλεσμα στο τέλος το οικοδόμημα της σχέσης τους να αρχίσει να βουλιάζει.

Και εκεί έρχεται αυτός που έκανε τις παραχωρήσεις και δίνει τη χαριστική βολή. Θυμωμένος και απογοητευμένος γκρεμίζει με τόση απάθεια το παλάτι τους που ευλαβικά έχτιζε τόσο καιρό. Κ’ ο άλλος συνειδητοποιώντας τα λάθη του προσπαθεί μάταια να τα διορθώσει.Μα είναι πια αργά γιατί απο το αρχικό παλάτι δεν έχει απομείνει πλέον τίποτα.

Βγαίνοντας από τη θάλασσα ,έκατσα για λίγο στην ακτή εκεί που σκάει το κύμα. Κοίταξα την άμμο που από παιδικό παιχνίδι είχε μετατραπεί σε μήλο της έριδος. Πήρα λίγη στα χέρια μου και σκέφτηκα πόσο αφελής είναι η Τσανακλίδου που ήθελε να χτίσει το παλάτι της κοντά στα κύματα.Σε όλη τη διαδρομή της επιστροφής στο σπίτι η μόνη πρόταση που κατέκλυσε τη σκέψη μου ήταν:

Πρόσεχε πού χτίζεις τα κάστρα σου.