Ξερνάω θλίψη.
Χώνω ηδονικά τα δάχτυλα μου βαθιά μέσα στον oισοφάγο μου και βγάζοντας άκομψες κραυγές ξερνάω χοντρά κομμάτια θλίψης.
Λέρωσα τον μοβ τοίχο του διαμερίσματος μου στον 5ο όροφο της προπολεμικής πολυκατοικίας στο Παγκράτι και τα κάγκελα του μπαλκονιού που λάτρευα να χαζεύω τη θάλασσα στο Πόρτο Ράφτη.
Πιτσίλισα με τον εμετό μου τα καστανά μαλλιά του καλύτερου μου φίλου και την αγαπημένη του μπλούζα που του αγόρασα από το Μοναστηράκι.Τις πολύχρωμες πλατφόρμες της Ελένης και το κινητό του Δημήτρη.
Καφέ σιχαμερά κομμάτια έπεσαν και μέσα στο ποτό που έπινα στο στέκι μου στην Καρύτση.Σε κάθε γωνιά αυτής της γκρίζας πόλης άφησα τα ξερατά μου.Στα σκουπίδια,τις φανταχτερές της βιτρίνες,τα γκει μπαρ της.
Ξέρασα μέσα στο στόμα σου,σε αυτό το στόμα που με φιλούσε χτες όλο το βράδυ. Κατάπιες τον εμετό μου χωρίς να βγάλεις λέξη και με έβαλες για ύπνο.Ξέρω πως με κοιτούσες για ώρα μέχρι να βεβαιωθείς πως δε θα πάθω αναρρόφηση.
Το πρωί που σηκώθηκα να πάω για κατούρημα σε βρήκα να κάθεσαι με κόκκινα μάτια μπροστά από τη λεκάνη της τουαλέτας μέσα σε βρωμερά υγρά που σχημάτιζαν τη λέξη γύρνα.
Πολύ κυνικό, αληθινό, υπερβολικό και βαθύ. Μπράβο, μου άρεσε πραγματικά.
Σε ευχαριστώ πολύ.Μακάρι να μπορούσαμε ακόμη και με κάποιο υπερβολικό τρόπο να αποβάλλουμε τη θλίψη από μέσα μας.