Χτες το βράδυ, είπα τη λέξη έχασα.
Βγήκε φυσικά ως αποτέλεσμα ενός παραγωγικού συλλογισμού που με έκανε να καταλήξω στο inevitable.
Υπάρχει κάτι τρομερά ανακουφιστικό στην ήττα. Δεν ηττήθηκες σε νίκησαν, όχι παθητική φωνή ενεργητική. Δεν προκλήθηκε από δική σου ενέργεια αλλά από τον άλλον. Ο άλλος σε νίκησε.
Όταν χάνω, φέρομαι όπως οι αντιφρονούντες που συλλαμβάνονται. Δεν κλαίω, δεν ελπίζω, δε λυγίζω κάτι που είναι τελείως αντίθετο με την όλη μου συμπεριφορά και τη διάρκεια της μάχης. Εκεί βγαίνει όλος ο συναισθηματισμός, η ορμή, μια υπερβολή και μια πίστη στη νίκη.
Στις ήττες μου υπάρχει μια βουβή αποδοχή του αποτελέσματος. Όχι δάκρυα, απογοήτευση ή θυμός.
Δε θεωρώ πως είμαι καλή στις μάχες. Δε θα έπαιρνα ποτέ αιχμαλώτους κι αυτό ίσως με κάνει να φαίνομαι αδύναμη. Επίσης, δεν είμαι αδίστακτη και δε θέλω να κερδίσω at all costs. Θα μπορούσε κάποιος να πει πως δεν έχω στόφα νικητή κι αυτό γιατί για εμένα οι μάχες είναι εξαντλητικές. Καταπονούν το σώμα, το μυαλό και κυρίως την καρδιά.
Ίσως γι’ αυτό και να χάνω. Γιατί ο κλεφτοπόλεμος δε μου ταιριάζει, δεν αντέχω τις μάχες σώμα με σώμα , με φθείρουν οι διενέξεις χρόνων.
Με γερνούν οι πόλεμοι. Με τσακίζει η σκληρότητα του άλλου όταν επιτίθεται με σκοπό να σε αφανίσει, να στα πάρει όλα. Οι άνθρωποι στις μάχες δε συμπονούν. Μεγαλοποιούν ιδέες και πεποιθήσεις και μάχονται γι’ αυτές. Εμένα πάλι μου αρέσει να μάχομαι για ανθρώπους, αλλά αυτό προσθέτει στις πλάτες ένα βάρος μεγαλύτερο από το να παλεύεις για ιδανικά ή εξουσία.
Βλέπεις στο τέλος της ημέρας ακόμη κι αν χάσεις στην προσπάθεια για ανεξαρτησία εξακολουθείς να συντηρείς μέσα σου την πίστη σε αυτή την ιδέα και την προσδοκία πως σε επόμενη μάχη θα τα καταφέρεις .Όταν όμως αγωνίζεσαι για ανθρώπους, η ήττα ισοδυναμεί με απώλεια. Χάνεις ανθρώπους και αυτό είναι δυσβάσταχτο γιατί δεν υπάρχει επόμενη μάχη να κερδηθεί.
Σε μια προσπάθεια μου απόλυτης αυτογνωσίας δέχομαι ως πολύ πιθανή την περίπτωση να χαρίζω τελικά τη νίκη στον άλλον γιατί δεν αντέχω τον πόλεμο. Ίσως τελικά γι’ αυτό να ηττώμαι, γιατί βλέπω μάταιες τις σφαγές, τις λεηλασίες, τις στρατηγικές. Είναι λίγο πολύ όπως λέει το τραγούδι in the name of love, what more in the name of love. Δεν μπορείς να σκοτώνεις ανθρώπους για να σώσεις άλλους, στο όνομα της αγάπης δεν μπορείς να επιτίθεσαι με μίσος.
Κι έχω δει πολλά να συμβαίνουν στους πολέμους από το μίσος. Και πιο πολύ από όλα όσα έχω δει με τρομάζουν οι ακρωτηριασμοί.
Τους τρέμω τους ακρωτηριασμούς. Καλύτερα να πεθάνω στο πεδίο της μάχης παρά να μείνω ανάπηρη έτσι θα με ακούσεις να λέω. Το μέλος που λείπει σου υπενθυμίζει πάντα πως έπαιξες και έχασες.
Κοιτάς και δε βλέπεις το χέρι σου. Θες να αγαπήσεις ξανά αλλά δεν έχεις καρδιά.