Οι φίλοι μου είναι χαριτωμένα πλάσματα.
Δεν είναι βέβαια απο αυτούς τους έλα να σε παρω αγκαλιά να σε χαιδέψω. Όχι, δεν είναι των χαδιών. Με κοροιδεύουν, πολλές φορές είναι επικριτικοί θα λεγες πως σχεδόν δεν είναι φίλοι μου κι όμως αυτή η συμπεριφορά προκύπτει απο την υπερβολική μας οικειότητα.
Οι φίλοι μου βαριούνται να ακουν τα γκομενικά μου. Κάποτε συνήθιζα να μιλάω εγώ, πολύ, αλλά πλέον έχω μάθει πως οι φιλίες βασίζονται περισσότερο στην ακοή παρα στα λόγια. Ετσι κάθομαι και τους ακούω κι εγώ πια. Κι αυτό μου αρέσει.
Οι φίλοι μου είναι όμορφοι άνθρωποι, έχουν φωτεινά χαμόγελα, φορούν ακριβά παπούτσια, έχουν τρόπους. Έχουν και ιστορίες να σου πουν. Άλλες αστείες, κάποιες άλλες με υπερβολή, άλλες ερωτικές.
Τους έχω δει θυμωμένους, ερωτευμένους, πληγωμένους, να τρέχουν, να κοιτάζουν, να σταματούν, να ξαναρχίζουν.
Τους έχω ακούσει να τραγουδούν, τους έχω δει να φλερτάρουν, να χορεύουν καλύτερα απο επαγγελματίες χορευτές, να μεγαλουργούν, να αλλάζουν.
Δεν τους έχω δει ποτέ όμως να φοβούνται.
Και είμαι τόσο εγωίστρια τελικά που τους διάλεξα να είναι φίλοι μου γι αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό τους.
Επειδή είναι ατρόμητοι.
