Για χρόνια διερωτόμουν αν υπάρχουν άλλα μισά. Από μικρό παιδί μου άρεσε να διαβάζω το μύθο του Πλάτωνα για το τρίτο φύλο, τους διπλούς ανθρώπους, που ο κακός Δίας τους φοβήθηκε και το χώρισε στα δύο. Κι από τότε αυτοί οι δυο μισοί ψάχνουν ο ένας τον άλλον για να ενωθούν ξανά.
Τώρα που το σκέφτομαι γνώρισα ανθρώπους που με συμπλήρωναν σαν κομμάτια παζλ. Που γουστάραμε τα ίδια τραγούδια, βλέπαμε τις ίδιες ταινίες, μας άρεσε το χουζούρεμα, οι αλητείες, ο Κούντερα.
Συμπληρωματικοί ρε παιδί μου, ένα άθροισμα 90 ανθρώπινων μοιρών.
Ώσπου ήρθες και με έμαθες να τραγουδώ στίχους που δεν ήξερα, να διαβάζω Κίσινγκερ, να μην κάνω πολύ καυτερά τα φαγητά, έμαθα για τα υψίπεδα του Γκολάν και για το ποσό καλή ομάδα έχει φέτος ο Αστέρας Τρίπολης.
Ήρθες εσύ όχι μισός, ολόκληρος και οι μύθοι έπαψαν να έχουν πλέον σημασία.