Ας μιλήσουμε για τον έρωτα.

Νομίζω πως οι άνθρωποι μπορούν να δώσουν άπειρους ορισμούς. Ευφάνταστους και απλούς. Σε μια πρόταση ή σε ολόκληρη παραγραφο. Με εικόνα ή με μουσική.
Ας σκεφτούμε. Δυο άνθρωποι γνωρίζονται. Βγαίνουν,φλερτάρουν. Νιώθουν ενθουσιασμό, στη συνέχεια πάθος, την ανάγκη να περνούν πολύ χρόνο μαζί.
Κάπου εκεί σε ανύποπτο χρόνο ο ένας από τους δυο θα εκστομίσει την έκφραση «είμαι ερωτευμένος/η μαζί σου», σε θέλω, σ’αγαπώ. Συνήθως ο τριγύρω χώρος θα είναι ειδυλλιακός. Σε κάποια αμμουδιά, υπο τους ήχους ενός μελωδικού τραγουδιού, κατά τη διάρκεια της κορύφωσης στο σεξ.

Και τότε ο άλλος έχει να κάνει μια επιλογή.

Στην ουσία έχει να κάνει 3 επιλογές. Μπορεί να επιλέξει να πει και αυτός «κι εγώ είμαι ερωτευμένος μαζί σου» Αυτό θα ήταν θεωρητικά το best case scenario.Κορίτσι αγαπά αγόρι. Αγόρι αγαπά κορίτσι. They lived happily ever after. The end.

H δεύτερη επιλογή είναι να επιλέξει να μην πει τίποτα. Να μην πει «κι εγώ είμαι ερωτευμένος». Θεωρητικά αυτή είναι η χειρότερη δυνατή επιλογή μιας και στην καλύτερη περίπτωση θα πληγώσει τον άνθρωπο που μόλις του είπε πως τον θέλει και στη χειρότερη ο άλλος άνθρωπος θα νιώσει προδομένος και θα τον χωρίσει.

Η τρίτη επιλογή είναι να πει «εγώ δεν είμαι ερωτευμένος μαζί σου». Εδώ οι υπό-περιπτώσεις  είναι οι εξής. Ο άλλος είτε χωρίζει είτε παραμένει προκειμένου να καταφέρει να κάνει τον σύντροφο του να τον ερωτευτεί.
Ο έρωτας λοιπόν μοιάζει με ένα παίγνιο. Το δίλημμα του φυλακισμένου όπου δυο κρατούμενοι συλλαμβάνονται  για ένα έγκλημα. Ανακρίνονται σε ξεχωριστά δωμάτια από τον ίδιο αστυνομικό που τους παροτρύνει να ομολογήσουν εις βάρος του άλλου για να σωθούν. Οι κρατούμενοι έχουν τις επιλογές που εμφανίζονται στον παρακάτω πίνακα με τις ανάλογες αποδόσεις.
Βάσει πίνακα η καλύτερη δυνατή επιλογή(η μικρότερη απόδοση) είναι  να μην ομολογήσει κανείς από τους δύο. Βέβαια από φόβο πως ο άλλος θα μαρτυρήσει τελικά αναγκάζει τον καθέναν από τους δυο στο τέλος να παραδεχτεί πως έκανε το έγκλημα.

Κάπως έτσι είναι και το παίγνιο του έρωτα. Είναι μάχη που πρέπει να κερδίσεις .Είναι ένα παιχνίδι. Πρέπει να παίξεις σωστά για να κερδίσεις. Δεν υπάρχει ο παράγοντας τύχη. Είναι προκαθορισμένο πως αν παίξεις σωστά το δικό σου θα είσαι εσύ ο νικητής.

Έστω πως ο αστυνόμος είναι ο έρωτας. Ξέρεις πως αν παραδοθείς άνευ όρων θα «εκτίσεις τη μικρότερη δυνατή ποινή» αν και η καλύτερη δυνατή επιλογή είναι κανείς από τους δυο να μην ερωτευτεί ή τουλάχιστον να μην το παραδεχτεί.
Γιατί θα ρωτήσει κάποιος, είναι κακό να ερωτευτείς;

Γιατί η επιλογή να ζήσεις μια ζωή χωρίς έρωτα, χωρίς πάθος είναι η καλύτερη δυνατή;

Η απάντηση είναι απλή.
Μα γιατί στην ουσία του ο έρωτας είναι ένα νοσηρό συναίσθημα. Σε κατασπαράζει. Σε απομυζά. Σου δημιουργεί ψευδαισθήσεις και εξαρτήσεις. Σε κάνει να νιώθεις μικρός και συνάμα Θεός. Σου προκαλεί ψυχοσωματικά συμπτώματα που αδυνατείς να διαχειριστείς. Κάπου στο δρόμο προς την απόλυτη ευτυχία ο έρωτας μετατρέπεται σε απόλυτο δόσιμο του ενός και σε απόλυτη υπεροχή του άλλου.

Δυο άνθρωποι δε θα καταφέρουν ποτέ να είναι μετρήσιμα το ίδιο ερωτευμένοι την ίδια χρονική στιγμή. Πάντα ο ένας θα νιώθει περισσότερα, θα δίνει περισσότερα και θα υποφέρει περισσότερο.

Τις περισσότερες φορές αυτοί είναι οι φόβοι που μας κάνουν να προτιμούμε να μην ανταποκριθούμε σε έναν έρωτα. Έτσι νομίζουμε πως βγαίνουμε κερδισμένοι. Κάποιες άλλες πάλι αφήνουμε κάποιον να μας ερωτευτεί χωρίς όμως εμείς να καταφέρουμε να του δοθούμε ολοκληρωτικά Άλλες φορές επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ερωτευτεί κάποιον που δε μας θέλει. Και τότε αυτοκατηγορουμαστε  που τον αφήσαμε να πληγωθεί και να εξαπατηθεί.
Κ’όμως παρόλα τα δεινά δε σταματάμε ποτέ να ελπίζουμε πως θα γνωρίσουμε αυτόν τον έναν/μια με τον οποίο θα ζήσουμε τον απόλυτο έρωτα. Αυτόν που ξέρεις εκ των προτέρων πως είναι ένα χαμένο παιχνίδι, χωρίς ουσιαστικό νικητή. Δεν παίζεις για εσένα. Παίζεις για «εσάς».

Λοιπόν, τι λες, θα παίξεις;