Μια σύντομη ιστορία από τον φίλο μου Γεράσιμο Σκαφίδα, τον θεατρίνο.
Είχα κάποτε ένα σπίτι που το γέμισα αναμνήσεις και παλιές φωτογραφίες.
Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι όνειρα και γράμματα που μιλούσαν για μια παραμυθένια ζωή.
Και η βρύση έσταζε.
Είχα κάποτε ένα σπίτι που το γέμιζες τραγούδια και δώρα και φιλιά.
Όλα μύριζαν λεβάντα και τα ρούχα σου στη ντουλάπα έδιναν την αίσθηση της ισορροπίας και της γαλήνης.
Και η βρύση έσταζε.
Είχα κάποτε ένα σπίτι γεμάτο γέλια και γάτους που πήδαγαν να πιάσουν τα μικρά καναρίνια που πέταγαν στο ταβάνι.
Φως! Μόνο φως υπήρχε παντού ακόμα και όταν έξω είχε το πιο βαθύ σκοτάδι.
Και η βρύση έσταζε.
Είχα κάποτε ένα σπίτι που ο καθρέφτης του μπάνιου έλεγε κάθε πρωί “Σε αγαπάω”.
Τώρα ερήμωσε, μαράζωσε και σκοτείνιασε.
Και η βρύση στάζει ακόμα…